De moderne auto kan niet meer zonder electronica. Door strengere milieu eisen is het steeds belangrijker geworden dat auto's goed met brandstof om gaan en zo min mogelijk schadelijke stoffen produceren.
Als de verbranding niet optimaal is kunnen schadelijke stoffen ontstaan tijdens de verbranding. Om er zeker van te zijn dat dit verbranden goed gebeurt, wordt de hulp ingeroepen van hoogwaardig electronica. Electronic Control Units (ECU) die aan de hand van gemeten luchtdruk, lucht temperatuur en manier van rijden bepalen hoeveel brandstof benodigd is om een goede verbranding te krijgen en dit dan gedoseerd toevoeren door de injectoren precies te sturen.
Bovenstaande is slechts een kleine aantal eenheden die in een auto gemeten en gecontroleerd worden. Zoals met alles kan ook electronica falen. Men kan een defecte of verouderde sensor hebben die de verkeerde waarden afgeeft. De ECU reageert dan anders op de gegevens en de rijder merkt dat de auto niet goed presteert of helemaal niets meer doet. Veelal wordt dit in de dashboard aangeduid met een oplichtend Malfunction Indicator Lamp (MIL).
Nu het lampje aan is, wat dan?
Zonder speciale diagnose apparatuur wordt het heel moeilijk om te achterhalen wat de oorzaak van het probleem is. Zo'n diagnose apparaat kan varieren van simpele spannings niveau omzetter tot compleet microcontroller gestuurde intelligente units. Voor 2001 had ieder fabrikant eigen diagnose apparatuur (OBD) voor zijn eigen auto's. Ieder merk maakte gebruik van een ander protocol en stekkers. Merk A paste niet op merk B, paste het wel dan werd er niet gecommuniceerd etc. Om deze wild groei tegen te gaan en de "universele" garage houder de mogelijkheid tot diagnose te geven werd er een standaard ingevoerd.
De OBD2 (EOBD) was geboren met deze standaard. Hierin staat gespecificeerd werd data ieder fabrikant verplicht moest beschikbaar stellen voor diagnose door derden. Zoals begrijpelijk werden alleen zaken die met het milieu te maken hebben hierin vastgelegd. Hierdoor moest een eigenaar toch naar de dealer als er iets mat de airbag of andere comfort electronica aan de hand was. De OBD2 kent oorspronkelijk 3 protokollen: ISO, VPW en PWM. Later (~2003) is daar nog de CAN bus bij gekomen.
Met behulp van de juiste interface en software programma kan men via de PC communiceren met de ECU in de auto. Een goed programma toont dan de foutcodes (DTC: Diagnostic Trouble Code) aan met verklarende tekst. Zo, nu zijn we al een stap dichter bij de oplossing. We weten immers waar het probleem ligt... nu komt de echte automonteur om de probleem op te lossen waarna we weer met behulp van onze interface de foutcodes kunnen herstellen.